.
İnsan neleri eskitmiyor ki! Üstelik bazen aynı gün içinde. Doğup, büyüyüp emekli olmak gibi. Sonra alışmak gibi nesnelere. Nesnelerin verdiği ihtiyaçlara.
Kazansa da çoğu kez bilemeden ne kazandığını -durmayan bir güdü ile mücadele ediyor. İnsan da yoruyor hayatı. Bıraktığı gibi bulmuyor. Ne kadar çok insan, o kadar eskimişlik. Üzerimizden dökülüyor o zaman bütün duygular. Karanlığımızın esir aldığı bir ışık demetiyle kalıyoruz. Hareketsiz. İzleyici olarak.
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder