278. Soru Cevap

.

- Elinize makineli bir tüfek alıp kalabalığın arasında rastgele ateş ederek kadınların, henüz yürümeye başlamış çocukların, okullarına giden gençlerin, evine ekmek götürmek için çalışan çabalayan insanların canlarına kıydınız. Yarınlara umutla bakan annelerin, babaların, eşlerin, çocukların yakınlarını onlardan ayırarak hayatlar, ocaklar söndürdünüz. Sadece o insanların değil bu olaya şahit olan herkesin ömür boyu nefretini, lanetini de üzerinize aldınız. Ve en son, böyle vahşet bir olayın aktörü olarak kendi hayatınızı da bitirdiniz. Ömrünüz yettiğince dört duvar arasında yaşayacak, gün yüzü görmeden, hayatın bunca nimetlerini, keyif alınan güzelliklerini doyasıya yaşayamadan bilemeden ölüp gideceksiniz. Hangi ideoloji, hangi inanç, hangi maddiyat hırsı değerdi o insanlara ya da size? İnsanların her öfkelendiğinde birilerine zarar vermesi bu kadar meşru mudur? Dün size birisi aklındaki bir sıkıntıdan dolayı zarar verseydi çok mu doğru olurdu? Bugün yaptığınız katliamı öngörseydik belki de evet doğru olurdu? Ne dersiniz? 

- İnsanların makineli tüfek sahibi olmasını sağlayan kanunlarımız var, her şeyden önce. Sözlerinize göre benim hasta bir ruhum, sakıncalı bir karakterim varsa bu kadar basit silah almamam gerekir. Demek ki bu ülkede silah satışını destekleyen birileri var. Ve onlar bu ülkenin kanun koyucularına ilgili zorlamaları kesmediği sürece silahlar satılmaya devam edecek. İnsanlar birilerini öldürmeye devam edecek. Fırsatlar herkes için eşit gitmiyor. İlkokula başlarken her çocuk -bazıları özel okula da gitse- hemen hemen aynı eğitimi alarak hayata hazırlanıyor. Fakat çocuklar on üç, on dört yaşlarına gelince sanki birileri yine düğmeye basıyor okul hayatlarına devam edemiyorlar. Ben de orta okuldan sonra devam edemeyenlerdenim. Ergenliğim süresince hiç kız arkadaşım olmadı. Tiyatroya gitmedim. Stadyuma gidip tuttuğum takımın maçını tribünden tezahürat yaparak izlemedim. Tezgahlarda kitaplar, dergiler görürdüm. Bazılarının resimli kapaklarına özenirdim. Almak isterdim ancak okuyamayacağımı bildiğim için almazdım. Zamane ergenlerinin anne ve babaları çocuklarının geleceği ile ilgili planlar yapıyorlar. Ekonomik sıkıntılarını, çalışma koşullarında karşılaştıkları zorlukları, aralarındaki bireysel kopuklukları çocukları etkilenmesin diye onlarla paylaşmıyorlar. Ben sorunların batağında büyüdüm. Annem ve babam sürekli tartışır kavga ederlerdi. Evimizde sevgi, saygı ve birlik bütünlük yoktu. Bırakın gelecek planı yapmayı yarını bile öngöremezdik. Günü kurtarmak için yaşayan bir kitle var. Haberiniz yok. Onlar sağlıksız yerlerde yatıp kalkıyor. Sağlıksız yiyeceklerle besleniyor. Çalışma ortamlarında itilip kakılıyor toplumdan sindiriliyor. Adeta bilinçli olarak yalnızlaştırılıyor. Ve bir gün o çocuklardan biri bir eylem gerçekleştirdiğinde sisteminiz tepesine inip bunu nasıl yapabilirsin diye şaşkınlıkla soruyor. Ben sosyal olmak ne demek bilmiyorum. Vatandaş olmak ne demek haberim yok. Günah nedir, sevap nedir öğrenmedim. Benim için trenin on dört yaşımda iken raydan çıktığını söyleyebilirim. Tabi o ray da sizin rayınız.

.



1 yorum:

  1. Çok güzel bir yazı olmuş. Emre düşündükçe düşündürdün gecenin bu vakti. Şimdi gelde uyu

    YanıtlaSil