132. Bu Mektup Sana

.

Donup kalmalar dünyası. Bir anda olduğun yerde kalakalıyorsun. Çok uzaklardan bir rüzgar seni yakalayıveriyor. O kokunun peşine düşüyor zihnin. Sesin. Müziğin. Işığın içine dalıyorsun. Bazen o ışığın yansımasında kendini görüyorsun. Gözlerinin içine bakıyorsun da hayallerini izliyorsun artık. Ellerini yüzüne çeviriyorsun ama yalnızlığını kucaklıyorsun. Farkında değilsin kim olduğunun, nerede yaşadığının. O an ne yaptığının, ne bildiğinin. Sen ve sen! Karşılıklı. Baş başa. Vicdan vicdana. İnce bir çatlama anı. Zamanda nefesle yolculuk ediyorsun. Boyutlararası sessizce boğazına akıyor cümleler. Su, musluktan akıyor, akıyor. Kızım ardımda - Baba! - Baba! Ruhum birden bedenime sarılıyor. Derhal musluğu kapatıyorum. Bir sonrakine kadar...

.


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder