117. Ses

.

Bardaklarımız ıslanıyor bir de göz yaşlarımız. Üzerinde devindiğimiz hayatın ipleri çürüyor. Dilsizliği geçmiyor zamanın, sana belli etmiyorum, kimse konuşmuyor. Bir ses duymayı çok özlüyorum.

.


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder